Van alle gedichten die ik schreef, ken ik alleen deze
Het beste uit mijn hoofd, niet dat ik ze

Ooit geoefend heb, meer omdat de opsomming een
Spontane is die van dag tot

Dag veranderen kan, de dieren van het veld maar ook
De inhoud van zijn huisje, de

Lengte van mijn haar, de kleur van zijn vloer, al blijft
Zijn warmte sissend en de glans der

Dingen zilverwit en onveranderd ook mijn verbazing
Van alle gedichten die ik schreef

Kent hij in ieder geval deze en het gemak waarmee
Ik zijn attributen nummer

Nog een keer, bedelde hij toen terwijl mijn stiletto’s
In de zompige aarde zakten