In haar koude wereld had ik haar willen spreken
Ik zou naast haar zitten en gewoon
Haar handen kunnen pakken, ze had niet losgelaten
Niet nog een keer
Misschien was ik zelfs langer gebleven dan de
Bedoeling was, ze had immers nu
Niet kunnen zeggen dat er nog iemand op mij
Wachtte of dat
De wind zou aanzwellen en de regen zou komen
En ik daar niet op gekleed was
Nooit voorbereid was op iets erger: haar de tocht
Laten maken in die immense kou
woutervanheiningen
2 mei 2013 — 10:42
Prachtig weer hoe je de binnenwereld waar je niet kan geraken beschrijft.
alja
2 mei 2013 — 10:48
well, spread the news 🙂
Anna Eradus
2 mei 2013 — 18:40
Een gedicht dat je raakt. Mooi taalgebruik!
alja
2 mei 2013 — 22:18
dank Anna!