Misschien is het met de reakties op mijn schrijven
Wel net zo als met de bezoekers van mijn atelier:
Soms zat men een uur
Niet ter zake doende op mijn toilet, en hoewel daar
Beeld en tekst op ooghoogte hing, sprak men niet
Over de chaos daar maar
Knipoogde naar mijn kaarslicht nadat een lief het
Lichtknopje verplaatst had tot onvindbaar, daarna
Ging men rechtstreeks naar
De keuken waar altijd bijgeschonken werd zonder
Rekening te houden met mogelijke inkomsten van
De galeriehouder die
Weldoorvoed en vriendelijk lachend nimmer de indruk
Gaf van tekortkoming, misplaatstheid, hartzeer of
Zenuwen en uitermate vindbaar scheen
Toch is elk onderkomen binnen haar muren een tijdelijk
Gegeven, omlijnd met flakkerend schijnsel van een
Kaars die dooft
Elbert Gonggrijp
22 januari 2013 — 22:06
Humor en schrijnend tegelijkertijd…:) Ik als vaste bezoeker kijk toch in alle hoeken of hier nog wat werkelijks te doen valt… Ach ja…. Kunst met een grote K. Maar wie vergezelt mij als ik niet weet van wat of wie dit is gemaakt? Geliefd of voorzichtig afgekraakt. Ik vul de ruimte. Het oordeel onbelemmerd naar de uitgang. Voorbij de deur nog even een glimp van wie zich kunstig hield…. Dag atelier…