Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

de denkbeeldige kruimels

Tussen de beelden door (onhandige meisjes die
Slim maar onvoorbereid zich in het leven mengen)
Mijn eigen hoofd alsof

Er geen pauze is en het scherm zwart mijn schaduw
Vangt maar ik meespeel in de serie, even onhandig
Hoewel beduidend minder

Slim, daarbij gesteund door de zuchtende kat die
Met pootjes in kabels verstrikt, met geknepen ogen
Toeziet hoe

Ik steeds weer onderuit zak, gevloerd door berekende
Fel opgemaakte en magere vrouwen en mannen die
Met verwarde haardos en

IJsblauwe ogen steeds maar weer in bed belanden
Met de vijand, vroeger zou ik me ziek gemeld hebben
Nu hoort niemand mijn excuus

 

 

« »