fragmentarisch

Op de lege bladzijden begin ik opnieuw een brief
Alsof ik de kamers rond dwaal en me herinner hoe
Zij ingedeeld waren, welke kleuren

Ik aanbracht, knuffels op hun buik en keurig de
Deur achter zich sluitend als ze in mijn bed kropen
– weer schrijf ik alleen hen

Maar ik denk aan de gevouwen enveloppen die
Hij me maakte waarin zijn ouderwets mooi handschrift
Oplopend aan het eind

Geruststellend de nuances aanbracht, ik zou nooit
Meer alleen zijn of we waren al in het paradijs, zag
Ik dan  niet hoe

Alles alleen maar beter zou gaan, in feite zegt een
Volgende hetzelfde: ik hoor hem samenvattend beweren
Dat ik heel veel geleerd heb van

Een vorige periode, het was even moeilijk maar kom aan
Er is niet zoiets als hel dus, alleen vergeet ook deze
Iets te zeggen over

De handelingen onderweg, vooral hoe hij die streken
Van zijn penseel over haar lagen haalde terwijl mijn
Hart leeg liep