nu moet ik gaan: de bloemen sterven,
en het donkert al,
als ik je weer ontmoeten zal,
zal ik mijn naam in jouw huid kerven
dan zal ik zingen van een zwarte dag
en van de schaduw die wij moesten delen
en van de vloek die sprong in onze kelen
en van het mes dat in jouw handen lag
troost mij als ik zo droef moet zingen,
leg als een krans jouw handen om mijn hoofd
wanneer het waar is dat ik heb geloofd,
dan is het in herinneringen
Neeltje Maria Min: Nu moet ik gaan
voor mijn vader overgeschreven 5 december 1972
vandaag zou mijn vader geworden zijn wat hij altijd gedacht had te worden: 91
Yvon
12 december 2011 — 13:09
Dit soort dagen blijven gekerft in het geheugen, mooi omschreven door Neeltje en fijn dat je het plaatste.
alja
12 december 2011 — 15:05
dank Yvonne