Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

murmelend

Het is ongetwijfeld de aankondiging van een strenge
Winter die mijn adem doet bevriezen en paarlen maakt
Van het zweet tussen mijn borsten en de moeite

Die ik me getroost partijen bij elkaar te brengen die ik
Eerst scheidde en dan weer het verschil weten tussen
Nu en toen, koude en

Hitte, de foto’s verwijderend die ik in de avond nog
Van ons maak, rode whisky-wangen en vegen zwart
Onder tranende ogen

Hij probeert boos te kijken en eigenlijk hoeft hij dat niet
Te proberen en zij heel koket, jong ook en de allerbeste
En eigenlijk hoeft

Ook zij dat niet, het is een stilzwijgende afspraak tussen
Beiden, dat van dat niet hoeven, terwijl de rest nog wat
Port en plaagt

Krijst en corrigeert, de hapjes in de mond en dan weer
Volle borden makend, de eetstokjes tikkend tegen het glas
Terwijl in haar

Lange grijze haar, de twee houten tekens langzaam grip
Verliezen, er is ongetwijfeld iets mis met haar oog-hand
coördinatie, of misschien

Is het gewoon koud buiten en moet je niets bij elkaar
Voegen dat allang zijn eigen grens had bepaald, een lach
Op de foto

 

« »