horizon
Dit keer kniel ik. Eigenlijk verlies ik gewoon het evenwicht. Met mijn handen vegend over de natte, koude steen, laten…
zonder conclusie
Dit zijn van die dagen waarop mijn mamma zou bellen en zuchtend zeggen zou dat het nu niet meer op…
de top
Ik hinkelde over de grillige tegels in onze tuin, geheel bloot en sliep in een grafkuil onder de struiken, ik…
een oefening
Het zilver komt van de plassen regen die koud tussen de weilanden liggen, op de hoeken van deze straat, in…
naar eigen keuze
Ik heb niet aan je graf gestaan, mamma, ik zag onze laatste beelden, mijn vol lijf buigend tegen je vogeltjesuiterlijk,…
haar nat koud neusje
een stille decemberochtend, vier jaar geleden, werd nog stiller door haar blijvende afwezigheid; nog zie ik haar door de tuinen…
hoofdstuk 1
Steeds duidelijker lopen ze op mij af en op een wijze die van de laatste jaren is: hij wat trager,…
mijn vertrek
Tussen de mensen zal hij zitten, te groot bijna voor zijn stoeltje, en zwaaien, hetzelfde overbodige en te grote gebaar…
een kwestie
Daar rol ik bijna het trapgat in, met koude stijve benen van het luisteren naar hun gevechten in de huiskamer,…