Misschien is mevrouw K. dood en de heer B. van zijn zinnen
beroofd, mevrouw Z. nog bloemen aan het plukken in

de zijwegen, mevrouw D. nog in dezelfde melodie, neuriënd
en misschien ook is het achterland nu het

uitzicht, de grens opengesteld, de koffie minder lekker, het
toetje voor de ochtend bewaard, de visite

een huwelijkskandidaat, waar blijven de cadeautjes? En of
ik ouder geworden ben, reeds moeder, wie

was er dood bij mij, had het kind de auto’s vermeden, lag ik
languit in de zon, groeiden er ook blauwe bloemen

bij mij? De boeken liggen te wachten, oranje, geel en blauwe
briefjes tussen hun hoofdstukken, ik stapel ze

voor vertrek, de zomer is een ongenoegen, de meisjes vrij, de
herinnering ongemoeid, het wachten hun gemis.

(de voorleesgroep en ik moeten wennen aan een oponthoud)

Iets ijlt nog na, een boodschapper die de waren onderaan
de trap zet, een restje stem dat galmt, zanderige

voetstappen. Het hangt van de honger af of we naar onder
afdalen en de voorraad binnenhalen, het

is niet gratis. Zoiets misschien. Weten dat het er is maar
tegelijkertijd de aanbieding afslaan, bijna al

stijgt een lichte geur van verrotting naar boven, straks delen
we het op straat uit, een toeloop van mensen op

onze stoep, gretig. We hebben niets, was er geroepen, een
beest doet zich tegoed aan, het gesmak verspreidt

zich in de tuinen. We dalen af, hij houdt zijn hand op voor
een fooi, in plaats van geld krijgt hij een

high five, we grijnzen. Op elke traptree leggen we iets van
waarde, onbederfelijk, voor later, en zetten ons erbij.