Alja Spaan
Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)
Auteur: alja (pagina 2 van 411)
Het onderwerp is uitgesleten zoals de handeling, glad als
een steen die te lang onder een miezerend straaltje
water heeft gelegen, met eenzelfde lichte glooiing waarmee
de rug overgaat in de bilpartij. Om te strelen
zo mooi en toch niet meer de begeerte opwekkend die het
vroeger deed. Ze ligt daar maar. Anderen
zien haar eerder, niet dat hij niet kijkt maar op het netvlies
staan voorgangers en niet eens keurig op een
rijtje en wat doet buurvrouw K. daartussen, zijn moeder of
het meisje in de melkwinkel van D., die nu
natuurlijk allang dood is. Alleen die beelden blijven, hij
schat zichzelf veertig of misschien twintig, kijk
hij had nog die enorme krullen en let op dat nonchalante
waarmee hij op haar ligt alsof ze er altijd zou zijn.
Langer dan menig minnaar maar met dezelfde gretigheid houdt
hij mijn hoofd tussen zijn handen, duwt het licht
in de gewenste positie, flitst met zilveren vingers, zachte doeken,
warme borstels waar zij slechts kooswoordjes hebben,
natte tongen, haastige trekken. Waar hij mij in geur en zachtheid
wikkelt, rollen zij mij af, de lucht bijna bedorven,
waar hij me veilig houdt, om me heen lopend als een trotse eigenaar,
is overgave zoveel vanzelfsprekender, overleg ook.
Hem vraag ik of het goed is, hij hoeft slechts mijn ogen te zoeken
in de spiegels tegenover, het zilver te herschikken en
de stoel te draaien. Alles wat er van me achterblijft, veegt hij in
een hoek met behoedzame lange slagen terwijl
nog dagen daarna mijn haren licht gebogen mijn lijf doen dansen,
langer dan mening minnaar doet.
Mevrouw N. blijkt niet dood, ze rolt de zaal binnen in een
glittertruitje en rode nagellak, handen gespreid op
haar aanzienlijke benen, het gezicht zo wit als een bepoederde
gravin uit de veertiende eeuw. Ze tilt
minzaam haar armen hoog als ik haar begroet maar aarzelt
een hand te geven en haar ogen zien iets heel
anders dan dat meisje dat versjes leest over een Goedheiligman
die schipbreuk lijdt en zijn mijter verliest. Ze
doet ze dus maar dicht en oefent het geluid van de storm, zo’n
boot vergaat niet zomaar, en de twee vrouwen
rondom haar doen al even snel mee. Het wordt heel gezellig
zo en niemand die vragen stelt, natuurlijk kan Sint
zwemmen en is het hun vader die zich verkleed heeft. Ze hebben
trouwens nooit cadeautjes gezien, zeker verzopen?
Op een gegeven moment is de tijd op. Er verschijnt een in
zijn handen klappende meester op de stoep van
het grijze schoolgebouw en je propt je in de keurige lijn
die zich op het plein vormt en loopt naar
binnen. Zijn handen raken je in het voorbijgaan niet aan.
Gelukkig mag je weer iets leren, hoef je niet
met benen wijd knikkers op te vangen, voorovergebogen
handen in je rug te voelen en op je beurt te
springen, gelukkig hoef je niet nogmaals het slingerend
touw te ontwijken, achter die deur is het altijd
veiliger voor jou. Toch zou je nu de steeg in willen schieten,
achterop de fiets bij de grootste pestkop desnoods,
gaten willen vallen in je knieën om alleen maar te ontkomen
aan die markering in dat stukje tijd.
Het weer is te slecht, zei ze, je kunt beter daar blijven terwijl
het koud noch nat was, niets dreigde, de lucht zelfs
bedrieglijk leeg en zij een zomerjurkje droeg waarin nauwelijks
nog de kreukels, ze had alleen maar
het hoofd hoeven uitsteken en door de opening om in de stof
te glijden die dansend langs haar ging. Hij
zei niets. Er zou altijd een waarschuwing volgen zoals moeders
die maken of de man op de radio die waterstanden
opdreunde, filevorming, omleidingen en hoe hoog de maan en
hij zou iedere keer rekening houden met
de temperatuursomslag in haar lijf. Zij nam een vest uit de kast
en deed alsof het herfst was, ze droeg binnenshuis
een muts, ze stapte in laarzen rond alsof de zondvloed gekomen
was terwijl hij op het droge naar de zwaluwen keek.
Er stond een witte fiets in de voortuin van het vorige huis,
onbeheerd, modern en simpel en pas toen
ik fietsen ging, merkte ik de stang tussen mijn benen. Ook
ik liet hem onbeheerd achter tot iemand me zei
dat dit de fiets van mijn vader was, dat hij met opzet daar
had gestaan en dat het een teken was dat ik
hem moest vinden, zoeken had ik niet eerder gedaan. Ik
wilde zeggen dat ik toch allang een vader had
gehad en hoe het dan met mijn moeder zat maar ik kocht
een ketting en legde het ding vast. De tuin
overigens veranderd in een fietsenstalling alsof het een
schoolplein was en iedereen met tegenzin
naar school, stiekem rokend en het verkeerde vriendje
knuffelend, de struiken uiteen geduwd.
stills uit het op handen zijnde filmpje van de presentatie van de bundels van Karel Wasch en mij, Amsterdam, 3 november 2018, W. natuurlijk
De akkers werden leeggeroofd door ijverige, voorover
bukkende kinderen die tegen een volle krat
een vuistvol kleingeld kregen waarvan de helft in de metalen
spaarpot verdween en de andere op de toonbank
van de kleine kruidenier in het dorp die toverballen, slierten
drop en kauwgum met filmsterren verleidelijk
presenteerde. Er was een jongen met de achternaam van een
bekende dichter terwijl de poëzie zoek was of
alleen een verzinsel van mij terwijl ik de horizon afliep en
zijn spierwitte haar zocht, hem riep hoeveel
ik al verzameld had en hij recht overeind ging staan en altijd
meer had en ook eerder voor die kassa stond.
Maar hij wachtte, ruilde de beroemdheden, rode wangen die
rijmden op het verlaten van het dorp, eens.
Volg mij:
© 2018 Alja Spaan
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑