Hetzelfde liedje als elke morgen.
Als elke dag die zo begint.
Die zich vandaag noemt. Trek
de gordijnen weg en kijk. Daar staat hij. Breekt
zodra je hem in het gezicht ziet.
Breekt in je ogen.

Open een deur. Waarheen?
Zet stappen. Sta buiten. Herhaal dit.
Herhaal dit en zwijg.
En wacht.

Dit alles zal niet duren. Zelfs het zwijgen
duurt niet. Het eindigt.
Een ogenblik.
Eindigt.

Daarna is er niets meer
dat zwijgt. Geen dag die nog breekt.

Joop Scholten, (1942-2018)
Als elke dag uit de bundel Voor de dag van morgen,
Gedichtenwisseling Joop Scholten/Frans Terken

uit mijn voorwoord (november 2016):
‘de reis delend wordt het verlangen en het heimwee tot een zoete melodie die voor ons allen hoorbaar is. Nog even en we fluiten het wijsje mee.’

Vanmiddag begraven we Joop. Hij overleed 21 december jl.