Hij had het niet gehoord, misschien was dat het ergste,
geen kletterend geluid, geen knarsend gepiep
van remmen, geen geren, geen sprong, geen gil, niet het
opspatten van water, niet de
angstaanjagende stilte daarna. Hij had gewoon geslapen
terwijl achter hem een worsteling plaatsvond
tussen mens en voertuig, water en lucht, en de dag erop
had hij het nog niet geweten, de nacht daarna
had hij weer geslapen, rimpelloos het oppervlak waarin
de dood zich nestelde tussen linten van
vuilnis en wier, vissen door de neergelaten armen. Als
de straat wordt afgezet, huilende familie
op het bankje ertussen, geeft hij zijn bloemen water en
kijkt niet naar het blauwe lijf dat hoog gehesen wordt.
W.
18 juni 2018 — 08:07
Omdat ik de gebeurtenis ken..
..ben onder de indruk dat je het zo kan beschrijven…
Elbert Gonggrijp
18 juni 2018 — 08:59
Wat een gruwelijk pijnlijk, maar o zo treffend beeld roep je hier op Alja. Het onderscheid tussen doodstrijd en onwetendheid. Bijna niet om te lezen zo direct. Ik heb dit eerder gehad met een gedicht van de dichter des vaderlands Ester Naomi Perquin die ze schreef tijdens een ” stage ” bij de politie, gebundeld in ” Lange armen ” Daarin staat het volgende door mij geciteerde gedicht ” Terug ” Het greep mij gewoon bij de strot en moet ik toch even met je delen…
TERUG
Het gebeurt niet als ik slaap maar bij de dagelijkse dingen.
Ergens in de supermarkt, als ik de mayonaise pak.
Kinderhandje, autoraam.
Ik weet dat ik niet schuldig ben. Ik heb mijn best gedaan.
Het was secondewerk dat uren duurde
en dit viel buiten mijn bereik.
Het vreemde is dat in mijn hoofd altijd het lampje brandt
als ik naar binnen kijk. Terwijl dat niet zo was.
Alles muurvast, naar voren gekanteld.
Hoe lang zijn je armen als het er werkelijk toe doet?
Iemand zei: wie je niet redt blijft je langer bij
dan hele rijen op het droge.
Dat zal ook wel zo zijn. Niemand die mij iets verwijt
en niemand die iets vraagt. Het is je baan.
Maar soms zie ik het water nog. Het vreemde licht.
Dat kinderhandje voor het raam.
2017
Jouw gedicht komt hier vreselijk dichtbij…
Lieve groetjes,
Elbert
alja
18 juni 2018 — 09:06
dank je
alja
18 juni 2018 — 09:06
dank Elbert, dat gedicht vind ik nog veel sterker
Elbert Gonggrijp
18 juni 2018 — 11:04
Nee, Alja, het is anders wat jij beschreven hebt. Jouw distantie die je in het gedicht aanbrengt werkt bijna nog vervreemdender. Wat Ester Naomi Perquin beschrijft bezit de emotie van een betrokkene, de agent zelf. Maar door jouw ” losse ” beschrijving wordt je net zo sterk het beeld ingezogen. Zo van ” het was maar een ongeluk, dus we leven wel verder “…. Dat soort schrijnen….
alja
18 juni 2018 — 11:36
dank je
Elbert Gonggrijp
18 juni 2018 — 14:06
Graag gedaan! ?