Als wij een taart bakken, zitten de keukentegels onder de
boter crème, vinden wij een dag later een klodder
beslag op het balkon, heeft op onverklaarbare wijze inhoud
zich met mijn mond verzoend, is het
glazuur uitgelopen tot in mijn boezem, de felicitatie scheef
op heuphoogte. Toch wegen we sinds kort af, we
doen dat met lepels en half dichtgeknepen ogen waar we
de leesbril bovenop dragen en omdat ons
bestek toevallig wat klein uitvalt, doen we altijd twee, drie
beetjes extra. We ruimen keurig op, snijden
bij en presenteren verontschuldigend maar alles wordt ons
vergeven zodra men proeft. Eigenlijk zou dit
bij alles zo moeten gaan want de methode is hetzelfde alsook
het ongeduld waarmee we het product testen.
elbert gonggrijp
17 oktober 2017 — 14:06
Als poëzie bedrijven is als een taart bakken dan valt hier weinig bij te snijden… MMMM… Ovenheerlijk!
Groetjes,
Elbert