daadwerkelijk

Misschien is het meer dit: toekijken en niets kunnen
doen zelf. Hoe de maan ’s nachts aan de

ene en ’s morgens aan de andere kant van mijn wereld
staat. Hoe mijn werk nu door andermans

handen aan de muur gespijkerd wordt en naast dat van
onbekende derden. Hoe een nieuwe woning

bijna al van mij is maar nog wacht op toestemming en
hogerhand niet mijn bijdehand is.

Hoe hij zich niet meer alles weet van mij en elke dag
opnieuw begint met een waarschuwing,

reprimande of conclusie alvorens. Hoe ik tenslotte
niet meer vanzelfsprekend opsta maar

mezelf zie schuilen alvorens te rollen en moeizaam te
zwaaien. Benen als lood voor deze laatste dagen.