een weloverwogen gedachte

Hoewel we allemaal bijzonder willen zijn,
deelt zij nu graag hoe

gewoon ze eigenlijk is terwijl ze tegelijkertijd
steeds meer vervreemd van

deze wereld. Met haar handen kan ze nu
dwars door mij heen scheppen,

als ze wilt. Nog even en dat kan ook in kleur.
Ik zie alleen het rood: mijn

huid verkleurt van de zon, mijn lijf valt in
brokken uiteen, ik schilder

mezelf. In wezen lach ik haar uit. Dat is niet
de bedoeling. Ik waak over

mijn taal. Zij over de beelden, althans dat
denkt ze. Ik wil geen dwarsdoorsnede.

Handoplegging zou iets zijn en dan door de
knieën voor een echte God.