Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

het gras

Halverwege het lezen komt het schrijven me
Ridicuul voor, alsof het

Leven buiten me nederig maakt, ik moet met
Mijn knieën door de aarde

Mijn handen trekken de groene bekleding van
Mijn huis, mijn voeten

Moeten gestampt bij binnenkomst, wat heb ik
Überhaupt ooit verteld?

In mijn stem leg ik mijn overvloed, de vruchten
Van het seizoen, mijn

Kruiwagens vol mest terwijl mijn hoofdpersoon
Onder de pagina’s bezwijkt als

Een insect onder de stenen uit mijn pad, er is
Geen vogel die alsnog opstijgt

 

 

« »