We zijn verpleegster, inpakster bij de
Lokale chipsfabriek, de ochtendploeg van
De buurtsuper die ook
Zondags geopend is, hangend tegen de
Tafel snijden we routineus het brood voor
De lunch uren later
Het tuinhek slaat dof dicht, de fiets loopt
Aan, de wijzers van de kerktoren onverlicht
En de haan verdwenen
De collega nog wat moe, ruzie met zijn
Vrouw, de hond ontsnapt, een temperatuur
Rond het vriespunt
Een dode oma, een verliezende wedstrijd
Pas weer thuis tegen zes, dat alles bedenken
Wij als we
Cappuccino drinken achter gesloten gordijnen
Nog en het dorp langzaam ontwaakt, nieuwe
Beelden dit scherm langzaam bevolken
Cyriel Van Mullem
3 april 2014 — 09:59
Melancholie … verwijlen bij voorbije dingen … en vooral de ogen zijn de spiegels van de tekst . knap !
Cyriel Van Mullem
3 april 2014 — 10:02
Zoek altijd weer opnieuw
het wonder van het leven
in de vreugde van je dagen
aan de zonzijde van je weg
waar je de vlinders van je dromen
moet tellen bij de bloemen .
cvm. .3.04.2014.
alja
3 april 2014 — 10:24
dank je wel