de traptreden

Zeventien zijn het er en ik tel ze al jaren, dan
Spring ik opgelucht met een

Huppeltje van de laatste tree, soms ook zat
Ik daar, gezicht in handen in schoot

Verloren en verstopt tot de lucht buiten helder
Was en het vuur verdwenen of ook

Sprong ik niet maar daalde majestueus, de
Hakken te hoog, een

Wasmandje met baby en was en drie vuile
Borden of ook twee, drie

Keer, lag ik daar met een bezoeker, jas nog
Half aan, onderweg naar

Boven of beneden, net in de kromming van
Het lijf lag haar laatste bocht:

De roodbeklede zwarte trap uit een vorige eeuw
Met haar zeventien treden