There was a wicked messenger
From Eli he did come
With a mind that multiplied the smallest matter
When questioned who had sent for him
He answered with his thumb
For his tongue it could not speak, but only flatter
He stayed behind the assembly hall
It was there he made his bed
Oftentimes he could be seen returning
Until one day he just appeared
With a note in his hand which read
“The soles of my feet, I swear they’re burning”
Oh, the leaves began to fallin’
And the seas began to part
And the people that confronted him were many
And he was told but these few words
Which opened up his heart
“If ye cannot bring good news, then don’t bring any”
Bob Dylan: The Wicked Messenger
Hans Altena
3 februari 2014 — 10:48
en daarna probeerde Dylan een poos enkel nog goede boodschappen te brengen, (that must be what it’s all about), tot hij daarin verzoop als in een zomermeer waarin een koude onderstroom de zwemmer verlamt, en hij als geest moest terugkeren om andermaal van de in scherven liggende waarheid te rapporteren (en nu kon niemand hem meer wegjagen en was vluchten (zie de jezus trilogie) niet meer mogelijk… of breng ik nu weer iets te berde waarvoor ik het kerkplein afgejaagd zal worden? 😉
alja
3 februari 2014 — 11:05
niet door mij
Blewbird
3 februari 2014 — 18:24
Dit is zelfs van voordat hij elektrisch ging. De man is de Beatles en de Rolling Stones in één persoon, zo relevant nu als in 1964.
alja
3 februari 2014 — 18:42
🙂