De titel had ik van Willies vader gestolen, die zijn zwervende godsdienst “Het oneindige plan” noemde. Willie had al zijn vrienden mijn boek cadeau gedaan, volgens mij heeft hij de complete eerste oplage gekocht. Hij was er zo verrukt over dat ik hem eraan moest herinneren dat het fictie was en niet zijn biografie. ‘Mijn leven is een roman,” zei hij daarop.
Ieders leven is te vertellen als een roman, ieder van ons is de hoofdrolspeler in zijn eigen verhaal. Op dit moment, terwijl ik deze bladzijden schrijf, heb ik zo mijn twijfels. Is alles echt wel gebeurd zoals ik het me nu herinner en zoals ik het vertel? Ondanks dat ik kan teruggrijpen op de correspondentie met mijn moeder, waarin we van dag tot dag min of meer waarheidsgetrouw verslag uitbrengen van zowel de belangrijke als de meer triviale gebeurtenissen in ons leven, zijn de bladzijden die ik nu schrijf subjectief. Willie zei dat Het oneindige plan een kaart was van de weg die hij was gegaan en voegde er nog aan toe dat het jammer was dat Paul Newman een beetje te oud was voor de hoofdrol, als ze het boek zouden verfilmen. ‘Het zal je wel zijn opgevallen dat hij mijn evenbeeld is,’ zei hij met zijn gebruikelijke bescheidenheid.

Isabel Allende, uit: La suma de los dias,
vertaald tot De som der dagen, door Rikkie Degenaar