Het lijkt bijna op een bijeenkomst van een club
Verslaafden, deze dichters die een voor een
Naar voren komen en over de liefde getuigen
‘ik ben’ en dan ‘hopeloos gegrepen door’
En ons enthousiasme, wij aan de zijlijn, klappend
Fluitend, joelend, duwt hen
Tot over de streep, bij het verlaten van de deur
Zijn ze de goede voornemens weer kwijt
Eenmaal thuis begint het opnieuw: het voegen
Van lijf naar woorden of
Woorden naar handeling, het doseren van het
Niet te versnijden materiaal
Dan volgt een nieuw gedicht, de bekentenis en
Opnieuw de openbaarheid
woutervanheiningen
10 september 2013 — 08:10
Prachtig verwoord, als altijd, maar we blijven gewoon stug doorgaan, omdat het kan, omdat het moet en omdat die momenten, hoe zeldzaam misschien, altijd de moeite waard blijven.
alja
10 september 2013 — 12:02
natuurlijk, x