‘Ik ben de scenarioschrijfster, met litteken. Schuldgevoel.  Dode baby’s. Halverwege afgebroken scenario’s. Boem! Knal! Weg. Wraakgodin. Achter me, in de rij voor de condoleances, tienduizenden verspilde scènes. En in mijn achterhoofd, peuterend, nooit opgevend, nog steeds op zoek naar erkenning, de afgekeurde scènes, de verspilde teksten. In vergelende manuscripten, uitdraaien, op aangetaste bandjes, computerarchieven: denk aan me, je hebt me laten gaan. Binnen, De Lobby, Avond: Buiten, Aan het Zwembad. Overdag. Cut. Te laat, te laat. De wereld is intussen verdergegaan.’

Fay Weldon, uit: The Spa Decameron, Het verhaal van de Scenarioschrijfster