Tussen de beelden door (onhandige meisjes die
Slim maar onvoorbereid zich in het leven mengen)
Mijn eigen hoofd alsof
Er geen pauze is en het scherm zwart mijn schaduw
Vangt maar ik meespeel in de serie, even onhandig
Hoewel beduidend minder
Slim, daarbij gesteund door de zuchtende kat die
Met pootjes in kabels verstrikt, met geknepen ogen
Toeziet hoe
Ik steeds weer onderuit zak, gevloerd door berekende
Fel opgemaakte en magere vrouwen en mannen die
Met verwarde haardos en
IJsblauwe ogen steeds maar weer in bed belanden
Met de vijand, vroeger zou ik me ziek gemeld hebben
Nu hoort niemand mijn excuus
bernard dov wisser
13 januari 2013 — 10:22
Do they ever extinguish, those imaginary selves within our imaginary selves? Maybe that is why artists work so hard at refining and exposing imaginings. Sort of like a psychological, “If you can’t win over them, join them.” go further with them then you have felt, but differently than those naive models….you imagine so well my dear even your memories….
alja
15 januari 2013 — 08:42
i’ll do my best, thanx