Eigenlijk gaat het me te simpel: afstand en
Verwijdering opheffen door de eenvoudige
Aansluiting tussen dit en het

Andere scherm, een kijkje in zijn leven, een
Dwalen door zijn ruimtes die ik – zonder ze
Te zien – dromend

Ken, kijk daar loopt een muisje, zeg ik en
Daadwerkelijk is ze daar, alleen nog verstopt
In het keukenkastje of

Hoe klein en schoon zijn voeten zijn terwijl
Ze op tafel liggen en even op de kop zijn
Vermoeide krullen en dan

Alles dat daartussen ligt, hij verkleedt zich
Zegt hij, ik pas maar met een half onderdeel
In mijn klein hokje

Waar hij de wanden wegdrukt als detail van
De dagelijkse strijd tegen de elementen of
Gewoon wat vertoon van

Kunsten, ik zeg ‘hij vergroot mijn wereld’ en
Toch heb ik liever een circusact, een Houdini
Die ontsnapt