ik hou van mensen die blijven, zei hij,
we stonden samen onder het afdak te turen
naar het kantwerk van de winterbomen
en door zijn woorden had ik moeite om weg te gaan
hij voerde me door de geschonden lanen van zijn jeugd,
langs vergane boomgaarden, nabij tere beken,
voor een gesloopt huis hield hij halt en
keek heimelijk door het venster van zijn eerste liefde
aarzelend sloop er zomer in zijn stem
en ik zag dat hij even weg was
Victor Vroomkoning: ik hou van mensen die blijven
Wouter
15 februari 2012 — 16:04
Prachtig gedicht van Victor!
elbert gonggrijp
17 februari 2012 — 10:18
Hier word ik stil van…