Een vinger en dan de hele hand, kroelend
Door het nieuwe kersttruitje gemaakt van
Soepele stof dat zich makkelijk liet knippen
Maar dan meteen van draad
Moest worden voorzien alvorens tot een eind
Te rafelen voordat er überhaupt
Gedragen werd en dan minutieuze steekjes
Omdat iets anders
Zich verloor in het steeds groter wordende
Gat, dan de glitter
Stipjes, een kattenhaar, wat losse lokken en
Niet te veel
Trekken aan de onderkant, doorzichtig zijn
Haar bedoelingen maar opnieuw
Onbewust, exhibitionistisch zegt een lezer en
Dan ik, trappelend van ongeduld
Maar dat laatste dan van haarzelf, de schrijver
Voegt slechts toe
bernard dov wisser
29 december 2011 — 09:45
Creating about creating …one of my favorite subjects….
elbert gonggrijp
29 december 2011 — 19:30
En het gedicht viel uit elkaar, wilde nog geen vaste vorm aannemen. Flarden ongeduld als clusters op papier wensen zich tot orde, tot samenhang, tot begrip. Tot ik inzag dat alles ineens op zijn plaats viel en zo zijn betekenis ontleende aan telkens weer het herschrijven van die ene zin die alles bij elkaar hield. Tevreden en verbaasd leg ik mijn pen neer. Ik moet al die tijd hebben gezwegen zonder besef, zonder enige notie…(Mijn versie van geen methode.)
alja
31 december 2011 — 12:45
fijn zo!