jaarlijks terugkerend festijn

Het is net, schrijft de vriendelijk trouwe lezer
Van daarnet, alsof je in mijn zwart gat verdwijnt

En blijkbaar zonder onderweg iets te kleuren
Want, gaat hij verder, je blijft mij onbekend

En terwijl ik ijverig doende ben strepen wit te
Trekken of bloedsporen rood

Of tenminste iets om dat gat heen te zetten want
Je zult er

Zomaar

Invallen, herinner ik me de woorden van een
Eerste echte man:

Ik zou heus niemand onbekend blijven, en omdat
Ik dat uitlegde als

‘niet onbemind’ duurde het dertig jaar van dezelfde
Foute interpretaties

Een beetje zoals deze: verdwijnen in terwijl je
Zo je best doet te blijven

Vannacht komt daar weer antwoord op, we
Hebben kleur bekend

Zegt hij dan, of, hoe zonnig is mijn warme schoot
En of het niet

Beter is daarin te vallen en of ik ook met lange
Haren het gat kan dichten