Als ik mijn mamma vraag of ze zo een beetje de hele dag
Zit na te denken, ik houd haar hand en zit op het tafeltje
Naast haar, antwoordt ze
Dat dat een heel goed idee zou zijn als ze van te voren
Geweten had dat ik zou komen, nu, zegt ze, weet ze niet
Hoe het moet
Ze maakt er een bezoekje van aan de plaatselijke supermarkt
Maar nu ja, zegt ze, daar wordt nu geloof ik voor gezorgd
En ook de werkster dweilt
De vloeren, met andere woorden, knikt ze, komt het haar
Wel bekend voor maar heel in de verte, dat is niet erg, zeg
Ik en wiebel
Wat met mijn benen, ze heeft mijn tas op schoot en blijft
Voelen aan het zachte van het leer, ze weet nog wel dat ze
Een jas in die kleur had maar soms
Zegt ze, is groen niet gewoon hetzelfde groen, zoals in de
Zomer, zegt ze, als ze naar mijn pappa lopen kan en niet
Via het grintpad hoeft maar
Onder de oude bomen door, die die niet meer gemaakt
Worden, zegt ze, ik knik, haar hand verdwijnt in mijn leer
Ik zou eigenlijk, zegt ze, nu wel als eerste willen
elbert gonggrijp
30 november 2011 — 18:06
Prachtig! Ik heb er eigenlijk geen woorden voor…
alja
1 december 2011 — 08:21
ik zou natuurlijk kunnen antwoorden ‘ik wel’, ik was niet tevreden maar ik ‘werk’ niet aan een gedicht, ik schrijf en plaats en corrigeer zelden maar het beeld is oke, denk ik
Eef
1 december 2011 — 13:41
heel mooi!
elbert gonggrijp
1 december 2011 — 17:05
alja,
nu ik het terug lees vind ik het beeld dat je beschrijft ook heel schrijnend. is jouw moeder in een verpleegtehuis terecht gekomen o.i.d.?…