Alja Spaan

Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

Pagina 2 van 399

bevestigend knikken

18 september 2018 / / Geen reacties

Er is het grapje over de naam. Met mijn vinger wijs ik
waar de ‘open plek’ op mijn arm zal komen, ik

verzin wat pruimenbomen erbij, rijp van vrucht, een zon,
waterig, misschien een insect dat vriendelijk van

de huid afspringt, wegvliegt voordat het te laat is, lach dan!
Als ze eerst bang kijkt, stroop ik mijn mouw op

en toon de kleuren, noem de andere namen, zeg niets over
pijn en prijs, dan is haar angst afkeer, een

misselijk makende kilte die tegenover mij op alles daalt,
de rest van de week loop ik door vrieskou. Een

vraag ontbreekt, een discussie vermeden, ik heb alle leden
van een clan verraden blijkbaar, het is

nog erger dan gedacht. Ik moet het natuurlijk zelf weten
maar, en dat is het juist: ik mag dat beslist niet.

 

30 november 2011

pijnlijk ernstige bedoelingen

17 september 2018 / / Geen reacties

De oude dichter zwaait met het mes terwijl hij uitroept
weer te zullen gaan schrijven, hij dreigt met

scherpe woorden alvorens hij zijn hand richting de taart
beweegt en mij met precieze beweging

de kleinste punt snijdt, in die paar minuten overweeg ik
hoe te vluchten, ga ik rechts of links, onder

hem door of over de tafel, neem ik de lelies mee die de
geur van dood begeleiden, het restant

misschien van dat gebak, wat een voordeel dat ik de woning
ken, vergeet ik niet mijn tas en zal ik nu echt

niet meer terugkomen en gooit hij het werktuig in de afwas,
balanceert met schoteltjes en slagroom en

termen als ‘vers’, ‘ego’ en ‘krakend helder’ waarbij we
tegelijkertijd proeven en bevestigend knikken.

monsterlijke kleinoden

15 september 2018 / / Geen reacties

Het zich aanbieden blijft: soms geheel in stijl en totaal
overtuigd, soms als achtergebleven gebaar,

een toetje dat ver na houdbaarheidsdatum achter uit de
koelkast komt. Vaak op kniehoogte, dan

weer groter dan tevoren, eerst na een grapje, later uit
pijnlijk ernstige bedoelingen, berekend

en uit angst voor bederf. Altijd is afwijzing inbegrepen,
onderdeel van het herhalen, deel van

het vrede stichten, aanslag op de lepel die als laatste in
een rommelige bestekbak opgetild met

kracht de zoete inhoud splijt, bergen waartussen een
straaltje saus zich voordoet als bron, en

voor de open mond zich omdraait en sporen trekt over
een verbaasd gezicht dat zich later likt.

de tochtstroom

14 september 2018 / / Geen reacties

Alkmaar, 12 september 2018

de tochtstroom

14 september 2018 / / Geen reacties

Opnieuw kiert tussen de bomen door de overkant, vlekken
licht, open plekken die schreeuwerig opgevuld

zullen worden door rode daken, groene deuren, bloemen
van kant die half opgetrokken plastic vazen,

monsterlijke kleinoden, asbakken en bewoners tonen die
gedrapeerd over de vensterbank wachten op

deurbel en huilend kind, auto’s koud en aan die kant licht
geschaafd, bepleisterd, vochtig hoestend tot

plaatsgenomen wordt in de eindeloze stroom die op de hoek
alweer uiteenvalt, grijs de laatste vrijheid boven

de wijkende toppen, knipperend vanuit de kleine ramen, het
leed tuimelend vanaf vier hoog tussen de

laatste bloeiende struik in buurman’ s tuin, net voor de niet
opgehaalde vuilnisbak beplakt met haar naam.

mezelf misschien

13 september 2018 / / Geen reacties

Omdat ik mijn vader heb horen gillen door het dunne behang,
de ramen klepperend door te tochtstroom, de takken

van de kastanjes roffelend het spookbeeld vergezellend, de
nacht het inktzwarte duister dat boven de velden

bleef hangen, mag ik zelf schreeuwen, mijn schoenen door
de kamer werpen, de bijbel vanonder het

kussen verliezen, de greep op hun handen met een botte bijl
doorklieven, de lakens bevuilen, het kind

kwijtraken. In de beklemmende stilte daarna vonden we alles
terug, hij kauwde traag zijn ontbijt, de kopjes

thee lauw maar recht in hun schoteltje, de gordijnen open, de
deur van het slot, de route langs het water van

hetzelfde aantal kilometers, wind tegen. Het duurde alleen wat
langer alvorens mijn moeder haar mantelpakje vond.

de bedoeling

12 september 2018 / / Geen reacties

Was het vroeger nog iets om de tegenpartij over te halen,
een man bereid tot een maal en meer, luisteraars

te sussen en een minnaar naar dromenland te verhuizen,
tegenwoordig zijn het baby’s van halve meters

die hun hoofdje draaien naar de windrichting die mijn
stem meebrengt. Terwijl zijn broer de

handjes voor zijn ogen slaat en tussen twee vingers zijn
lange wimpers duwt en ik mijn hoofd in mijn

shirt verberg om dan heel langzaam tevoorschijn te komen
zodat hij lachend mij begroet, beweegt deze

kleine een pink, een mondhoek en zijn mamma. Er wordt
meer gelachen dan toen, zelden zat ik op mijn

hurken en deed een kikker na, een poes, mezelf misschien.
Zomaar is de bedoeling duidelijker.

dat gemak waarmee

11 september 2018 / / Geen reacties

Alsof ons niets gebeurd was, niets zou kunnen gebeuren
meer, zo vouwden we ons op en in

elkaar, hielden ons vast, draaiden om onze as, hingen met
al onze zwaarte aan het laken en sprongen met

gemak in een al klaarliggend weiland, waar pas gemaaide
stroken gras nat nog aan elkaar kleefden.

Daarna renden we als kleine kinderen weg….zul je het
mooi vinden als ik zoiets schrijf?

Het was misschien altijd wel de bedoeling dat er nog meer
woorden zouden volgen. Ons was nu eenmaal

niets gebeurd terwijl alles in de lijnen van ons gezicht staat
gegroefd en de seizoenen los laten als

de zwarte vogels die je bevrijdde uit je handen. Maak daar
maar weer poëzie van, zeg je, ik ren niet meer.

je wordt niet groter dan ooit

10 september 2018 / / Geen reacties

Dat pietluttige herkent hij, zegt hij, er is meer, zeg ik.
Dat weet hij wel. Nu wij samen aan

tafel zitten en elkaar niet echt aankijken, zien we hoe
onze vader opstaat, bruusk het laken

bij de punten pakt en het servies meeneemt, de scherven
bij de kruimels in de tuin. En nonchalant,

zeg ik. Dat ook, zegt hij. Soms hekel ik mezelf omdat
mijn manier van schrijven dezelfde is.

Dat overdrevene, weet je wel, dat vloeibare, dat gemak
waarmee. Hij knikt. Bij toeval had hij laatst

nog eens wat brieven gelezen, niemand is zo vlijtig met
zijn eigen administratie geweest. Pas

dan denk ik dat niemand een beter onderwerp is voor
een volgend boek. Precies, zegt hij.

zachte hoempapamuziek

9 september 2018 / / Geen reacties

(boek 8, laatste bladzijde gisteren geredigeerd, 112.817 woorden,
titel Gates of Eden)

« Oudere berichten Nieuwere berichten »

Initiatieven:

Wilt u mijn hulp of aanwezigheid bij uw initiatief? Neem dan vooral contact op via mail:

spaanalja57(at)gmail.com

Bekijk mijn huidige initiatief hier: www.reuringgedichten.nl

Volg mij:

Facebookpinterestlinkedintumblr

Zoek:

ogfbimage

© 2018 Alja Spaan

Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑