op het tuinhek

Ik sjok een beetje door de stad, Tom als ik bij mijn stervende mamma vandaan komt. Overgevoelig voor de wanstalt: de toeristen, de kaasmarkt nog, ik been er dwars doorheen. Ik drink koffie maar gun me nauwelijks tijd – ik probeer de krant te lezen en besluit naar huis te gaan, daar is het immers het veiligst. Even langs de platenshop, eerst Dylan kopen – ik loop naar binnen en hoor hem meteen, hang vervolgens aan de balie waar naast me een meneer (oud, op sandaal en met grote plastic tas aan zijn arm) zowel de cd als de lp koopt en bijna het laatste exemplaar van jouw boekje dat achter de verkoper staat.
De jongen (20 misschien) glundert als ik zeg hoe heerlijk dit welkom is. Hij zegt ‘ik kon niet wachten, moest vanmorgen eerst de bestelling afwachten en uitpakken en wilde bijna niets anders draaien als eerste op deze dag dan dit!’
We groeten elkaar en wensen elkaar veel plezier. De oude man zegt ‘ik ga zo genieten’. Voor het eerst in de week moet ik huilen om mijn moeder.

aan neefje Tom, bij TEMPEST, Dylan’s nieuwste