Als ik het geweten had, was ik behoedzamer geweest zoals je
zuinig doet als je ziet dat er nog maar drie ingevroren

boterhammen liggen, een half pakje diepgevroren bramen met
het wit uit een strenge winter, een plakje vlees dat

ook vis of kip kan zijn en even onbestemd van kleur blijft als
het eenmaal in de pan ligt. Ik houd van voorraden,

ik heb dat moeten afleren, maar ik houd niet van voorbereid
zijn op mindere dagen als deze. Dat je ledematen

tegelijk met armoede van je afvallen of weigeren iets te doen,
dat je koud en stijf niet warmer wordt dan van het

vinden van een leeggelopen kersenbonbon in het prachtig rood
van een komend feest terwijl je natuurlijk alleen maar

het papiertje tegen je oog moet houden en een lichtstraal moet
zien te vinden die even sterk is als de ster van Bethlehem.

Langer dan menig minnaar maar met dezelfde gretigheid houdt
hij mijn hoofd tussen zijn handen, duwt het licht

in de gewenste positie, flitst met zilveren vingers, zachte doeken,
warme borstels waar zij slechts kooswoordjes hebben,

natte tongen, haastige trekken. Waar hij mij in geur en zachtheid
wikkelt, rollen zij mij af, de lucht bijna bedorven,

waar hij me veilig houdt, om me heen lopend als een trotse eigenaar,
is overgave zoveel vanzelfsprekender, overleg ook.

Hem vraag ik of het goed is, hij hoeft slechts mijn ogen te zoeken
in de spiegels tegenover, het zilver te herschikken en

de stoel te draaien. Alles wat er van me achterblijft, veegt hij in
een hoek met behoedzame lange slagen terwijl

nog dagen daarna mijn haren licht gebogen mijn lijf doen dansen,
langer dan mening minnaar doet.

Er ligt een nieuwe opdracht en dat ik die moet aannemen
en moet uitvoeren, is geen vraag, geen verzoek,

geen wens alleen maar een noodzakelijk vervolg. Hoe was
dat ook alweer met die ene schrijfster die

eerst jaren in een hoekje van het café voor haar zieke kind
schreef en na twaalf afwijzingen nu nog voor

schaamte en boosheid zorgt bij die twaalf uitgevers die haar
niet zagen zitten? Het is tijd kortom voor

de harde pegels te zorgen, te gaan voor succes, en al die
vreselijke omschrijvingen die in die opdracht

verborgen zijn. Bovendien is het alleen maar geloven in
mij en mijn kunnen en iets van

zorgzaamheid en gemak tevens: daar heft het glas zich, daar
ligt het materiaal, daar wacht alleen ik.

Misschien bestaat herstel hieruit: alle zolen van alle schoenen
te laten maken door de aardigste ondernemer uit

de stad, wellicht alle neuzen ook, en dat verspreid over de weken
van het nog resterende jaar zodat we zijn prettige stem

en dito handelingen kunnen herhalen en iets hebben om naar uit
te zien, de kosten gespreid, en bij het laatste bezoek

aan een zelfgebakken cake kunnen denken die hij dan met
groezelige vingers kan oppeuzelen en waarvoor hij

knikkend bedankt om dan met vuile en vette handen en volle
mond precies mijn laarsjes uit de berg schoengoed

te halen en met een buiging te overhandigen zodat ik kan zeggen
hoe knap het is dat hij mijn schoeisel herkent en hij

dat ik weer mijn best heb gedaan en het onzeker is of het om gebak
of voeten gaat of hoe weinig scheef ik heb gelopen.

Wat je wilt is een briefje terug, het liefst handgeschreven en
met geen zorgen erop maar een grapje wellicht, een

aanhef als ‘meisje’, iets dat alle witgejaste heren in de omgang
deden terwijl ik de gangen door rende in mijn korte

jackjes, stoelen en bedden vermijdend, of hoe ze uitlegden dat
niets mijn schuld was en bij voorbaat

zichzelf, hun handelingen, ingrijpen en correcties, allemaal hoogst
noodzakelijk, verontschuldigden; het ongemak, het

gênante idee dat iemand anders verantwoordelijk moest zijn en
met welke gevolgen alles gepaard ging, was beslist

niet, nou ja, u begrijpt dat we nog een uurtje of wat vreemde
woorden combineren uit ongeschreven recepten,

titulatuur en wetten en dat er nergens een simpel bordje staat
met UIT dat verwijst naar een zonnig weiland, nog niet.

Starend naar het witte bordje in de gekleurde gang haal
ik drie woorden naar boven alvorens een

vriendelijke man mij komt halen, ik wil roepen dat ik nog
niet klaar ben maar ook dat wat ik al heb:

‘wicht’, ‘tucht’ en ‘tact’, op de een of andere manier is het
niet genoeg. Zijn witte jas hangt open en hij wijst

op het scherm naar de grafiek die met pieken en dalen en
in het rood mijn waardes toont, de papieren

afspraak als vliegtuigje in mijn hand. Zal ik dit weggooien,
vraagt hij na afloop, en ik knik, het was om

mee te spelen, probeer ik nog. Zou hij iets hebben aan het
begrip ‘ruimte’, ‘wacht’ of ‘ter’? Het is

het fijnst, zeg ik, te doen waar je zin in hebt, ik hoop dat
voor u hetzelfde geldt, in alle situaties zo beleefd.