‘Ze begon zacht te fluiten, zonder naar hem te luisteren, te fluiten alsof ze over een bergpad liep en floot om zichzelf gezelschap te houden, of om een hond terug te roepen die door een heg en over een weiland achter een konijn aan was gegaan.’
Edna O’Brien, uit Country girls triology, 1960,
vertaald tot De buitenmeisjes, door Marian Lameris, De Bezige Bij, 1998
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x