(de vriendelijk vaste lezer is de behoedzaamheid voorbij; een eerste recensie)
tegen het vergeten en voor de behoedzaamheid
Alja Spaan
Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)
Maand: oktober 2018 (pagina 1 van 6)
FM A’dam in Scheltema, 18 oktober 2018, Rechtop (21 april 2017) en Lege bomen (4 februari 2016), beiden in de bundel Tegen het vergeten en voor de behoedzaamheid
Pas als het een titel heeft, een naam waaronder iedereen het
kan noemen, het liefst met een plaatje erbij, een
vorm die iedereen kan aanraken, kneden of koesteren, bestaat
het. Eerst als je het hardop zegt, wel of niet in
gezelschap, is het een feit, iets om rekening mee te houden of
iets dat juist genegeerd moet, je kunt
altijd doen of je doof bent. Door de telefoon vraag ik hem het
te herhalen, ik schrijf het op maar mijn handschrift
verandert terwijl ik ernaar kijk en als ik het teruglezen wil, weet
ik het niet zeker, wat is dat derde woord terwijl
een andere keer het boek al in mijn hand ligt, de wind het open
bladert en alles als een mantra en vooral
onderweg herhaald wordt: dat er niets was om bang voor te zijn
omdat het nu een bestemming heeft.
“Alles in het bestaan is toeval, volkomen willekeur.”
uit Tsjaikovskistraat 40, Pieter Waterdrinker
De vragen die hij heeft en het gebrek aan medestanders stuurt hij
mee met zijn laatste beelden waarbij het onduidelijk is
of ik moet inkleuren, bijstellen, het tempo vertragen of gewoon
plaatsnemen in het publiek, op het puntje van mijn stoel.
Beide zaken liggen in een onbeantwoord verleden, een kind moet
een ouder hebben dat hem bij de hand neemt en
geruststelt, met een vinger wijzend naar de lucht om ons heen en
daarboven en desnoods verzint dat er altijd over
en voor hem gewaakt wordt, niet dat hij dat geloven zou. Zoveel
is duidelijk: er was nooit een voorbeeld, nooit
die hand, niet die troostende uitkomst op een probleem en waar
zouden we allemaal blijven, tenslotte, uiteindelijk,
zoals een kind weet dat het nooit past, daarboven en met ons allen
en een tijger nooit toelaat ernaast te liggen en te slapen.
“Ik denk, maar dat weet ik niet zeker, dat mensen die gelukkig zijn helemaal nooit aan schrijven denken.“
uit Tsjaikovskistraat 40, Pieter Waterdrinker
(poster Helle van Aardeberg voor de 2e presentatie)
Marja Vleugel fotografeerde Reuring, 27 oktober 2018
met achtereenvolgens Frank Stolwijk, Nicola Kloosterman, Inge Nicole (Rolluf van Laar met de 2e dichtdruk in de hoek), Marijke Hooghwinkel, Petra van Rijn
Dit keer is het een lief die met een Amerikaanse slee vanachter
mijn ouderlijk huis de tuin rondrijdt, het hek uit zonder
te groeten, op de lege plaatsen achterin allerlei apparatuur om
het gezin te vereeuwigen, iets dat mijn moeder
voordien deed, wij spelend in het grasveld, haar ring aan een tak,
een boomstronk, in de kelk van een bloem, een
handstand lukte nog net niet, er is een plooirokje dat over mijn
gezicht valt. Terwijl ik nog iets wil zeggen tegen
de man, passeert hij zonder te kijken en ik weet zeker dat de klus
nog niet gedaan is, ik herinner me niets van
poses en posities en zeker deed hij niets leuks met sieraden en
de natuur. Ik ben zo beledigd dat ik zelfs geen
huppeltje heb mogen doen dat ik wakker van plan ben dit meteen
te melden maar eerder aan mijn mamma dan aan hem.
(een eclatant succes gister: voor dichtdruk En voor Reuring – mensen tot in het gangpad, warme wangen van die hoeveelheid, een prachtige prent van Nicola Kloosterman met ontroerend gedicht van Inge Nicole, een lichtgevend optreden van Frank Stolwijk, overtuigende gedichten van Marijke Hooghwinkel en Petra van Rijn en de gympies van Rolluf van Laar die het aflegden tegen mijn seventies boots, dank jullie wel!)
Volg mij:
© 2018 Alja Spaan
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑