De kunstenaar aan tafel meldt een nieuwe
techniek, onbevredigde resultaten
vooralsnog. De schrijver meldt haar punten,
komma’s en zinnen die niet meer
lopen alsof zij de computertechniek niet
begrijpt, zij stopt op tijd.
De rest van het gesprek gaat over de liefde.
Ook daar minzame uitkomst van
losse onderdelen die opgeteld ooit eens voor
verandering van leven zorgden.
Kolderieke figuurtjes aan de rand van haar
uitgestorven landschap, kleine
lettertjes in de monding van mijn rivier, een
rode stip in haar horizon.
wouter
7 december 2014 — 12:06
Mooi gedicht Alja, maar bespeur ik hier enige melancholie?
alja
7 december 2014 — 12:16
nee hoor 🙂
Virgnie
7 december 2014 — 12:41
Mooie konijnen heb je daar.
Ik dacht verdorie eerst dat het marmotten waren.