Hoe was het ook alweer bij de liefde, je schuift
Op de bank tot je dichterbij zit
En je doet het ongemerkt, zo is het ook bij hem:
Je raakt hem als terloops, je plukt een
Vogel uit de lucht, je maakt fluitende geluiden
Je zegt dat er een
Zomer komt, je hoeft helemaal niet zo je best
Te doen, zegt hij
Klapwiekend tegen de tijd, dan zijn opeens je
Benen twee keer zo breed
Je haar krult donker, je hoort jezelf praten: toen
Morgen, nu
Je zult er altijd zijn, zeg je, zijn afdruk blijft achter
In het leer
joost tibiosch sr
28 april 2013 — 13:33
In mijn volwassenheid ben ik toch gelovig gebleven, heb dat met uitgebreide theologiestudie onderbouwd en ben oud nu zover dat ik vermoed dat geloof in God te maken heeft met die eindeloze behoefte van ons aan liefde. Zelfs als dat leven van ons waarschijnlijk toch eindig is, hebben we minstens de behoefte om niet vergeten te worden zoals we nu zijn. Op mijn leeftijd weet je ook dat het niet gemakkelijk is om zelfs geliefden niet te vergeten. Alleen een afdruk in het leer te blijven, willen we eigenlijk toch ook niet.. Maar misschien willen we wel te veel?
joost tibosch sr
28 april 2013 — 15:39
Tot tweemaal toe heb ik gereageerd. Uit principe reageer ik geen drie keer..
alja
28 april 2013 — 20:25
de titels van mijn logs komen altijd uit die van de dag daarvoor, ik plaats ze meteen nadat ik de log heb geschreven alvast onder de datum van de volgende dag, in die zin is de Gedroomde God niet perse uiting van geloof of overtuiging
ook ik ben volwassen geworden, geloof is op angst gebaseerd, in liefde willen we erkend worden, ik vergeet eigenlijk niets
overigens houd ik van het getal 3 dus qua reacties mag dat ook
dank voor het lezen