En dan raakt de kroongetuige zoek, daarnet
Stond ze nog op de hoek van de straat, het
Park vol sneeuwballen, de bomen zwaar
En met ogen half dicht terug op de kade van
Een dorp in de zon, ze dacht misschien dat
Ze wat kleur kon gebruiken
Haar jurk het excuus voor mollige dijen
Haar krullen het gebaar van wuiven, later
Zou ze groter zijn
Met een paar passen verwijderd van het veld
Alleen nog oversteken, alleen nog zwarte
Strepen tellen in het
Glanzend wit, gejoel aan de overkant, afslaan
Zou betekenen niet geraakt worden, niet gezien
Worden ook
Er zou een achterdeur zijn, wat restjes eten
Misschien, ouders die wachtten, een verhaal
Dat nog geschreven moest
Elbert Gonggrijp
16 januari 2013 — 16:33
Maar weer eens gekeken om buiten de grauwsluier van mijn gemoed te treden. Weer een mooi beeld. ” Niet stoppen met schrijven zij je ” en het ontroerde me diep… Jij ook he, niet stoppen… Ik moet nog bijkomen van alle ellende van de afgelopen 2 weken waarbij ik tot niets in staat was. Dan ga je in mijn geval rare dingen denken omdat je elk gevoel met levenslust en creativiteit kwijt bent. Het lijkt op een gegeven moment voorgoed te zijn. Onzin natuurlijk, maar zo diep zat ik er echt in. Schaamte nu dat ik weer niet kon laten het op Facebook te vermelden. Voelt achteraf als manipulatie. Kijken hoe zielig ik wel niet ben… Ondertussen is het moment nog niet rijp om op wat voor manier dan ook zelf weer te gaan dichten. Er is nog te weinig afstand tot mijn werkelijkheid en te weinig poezie op het papier. Ondertussen terwijl ik dit schrijf is dit mogelijk dag 1 van de verbetering, maar dat zegt absoluut niets. Dat is wel eerder gebeurt deze afgelopen tijd. Alleen hoefde ik er vandaag niet voor te knokken. Ik ben wel erg op mijn hoede en leef van moment tot moment… Nu, Alja: eigenlijk is dit geen echte reactie op jouw gedicht, maar meer een ontboezeming van mijn situatie geworden. Maar dan weet je wel mijn antwoord na jouw mailtje. Om dan toch terug te komen op jouw gedicht: weer die mooie wendingen, weer zeer goed als beeld te volgen en een prachtige titel: ” Uitgevouwen “. Ga zo door en ik zie of hoor nog wel van je….
Elbert