De kleine die natuurlijk allang niet klein meer is
Toont een serie figuren, potloodlijnen op grauw
Papier, afgebroken onder

De knie en of ik nog even in de deuropening kan
Staan leunen zodat hij kan controleren of de
Verhouding klopt

Even lijken de beelden nog op de Maria’s en mijn
Wachten op het station te A., ik ben in mijn eentje
Een toonbeeld van

Drie-eenheid, ik draag een jurkje maar heb mijn
Benen verpakt, alleen mijn hals torent bloot boven
Mijn omhulsels

En van de zomer geniet ik alleen de geuren, de
Trillende stilte in een heel vroege ochtend, mijn
Habijt ruist me na

En hij kan makkelijk met één beweging verraden
Wat daaronder ligt, hoe ik op mijn knieën bid tot
Genade, bijvoorbeeld