er is niet zoiets als hel

Naast het luttele bedrag dat ik verdien, is er
De man die me bijna optilt, ‘i could easily
Do that, you know’ zegt hij er

Nog bij, de man die zijn paraplu uitschudt
Op mijn vloer terwijl hij met me op tafel
Zit en

De man die me keer op keer zoent, groter
Bruiner, sterker dan ik me kan herinneren
En dat allemaal, zegt hij, is

Hier gegroeid, hij maakt een halve pirouette
Op zijn keurige schoen en in zijn grote arm
Verdwijnt mijn atelier

Alleen Alice blijft zitten waar ze zit en leest
Liever dan naar haar vader te luisteren, my
Wonderland dus toch

En dan zijn er de grote vrouwen, hun op elkaar
Afgestemde kleuren, bijna alsof ze het wisten
Van elkaar, ze drinken nauwelijks terwijl

Ik het glas van de mannen vul, ‘probably’
Had ik gezegd en proostte met water, alleen
Alice slurpte licht