“De taak van de schrijver is: ervoor zorgen dat lezers de pagina’s omslaan. Als je dat niet doet, belanden zij ook nooit bij je briljante ideeën. Maar het is niet mijn taak om de wereld te redden, want dat kan ik niet. Ik ben wat ik altijd geweest ben. Ik ben schrijver, ik heb geen baan.”
Margaret Atwood, Het interview, Thomas de Veen en Clara van de Wiel, Het Blad bij NRC, Literatuurnummer november 2018
Opdat niemand verdwijnt, liggen we lijf in lijf. Opdat niemand
valt, liggen we wang tegen wang. Om niet
verloren te zijn, houden we elkaars hand. Soms controleren we
de ogen: staan ze wijd open, dan zijn we bang als
een kind, er schuilt iets in het donker dat ons verslindt, zijn ze
gesloten, dan dromen we ons veilig. Vannacht
was mijn jonge ik, getooid met het paarsblauwe haar uit een
opstandige periode, veranderd in mijn moeder
maar haar kon ik rustig laten liggen. Gisteren was het lijf een
uiteengereten versie van mijn dochter terwijl
haar kinderen zachtjes zwaaiden voor het raam van mijn huis
in het dorp dat ooit langer dan een lint zich
kronkelde onder onze voeten. Blijkbaar hield iemand me even
niet zo goed vast, mijn beide handen los, mijn wang koud.
© 2019 Alja Spaan
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑