zoals ik me iemand verzin

Later dan, als ik groot ben, als ik weg kan, als ik alleen
op de fiets mag, als ik alleen de boodschappen mag

doen, als ik alleen maar voor donker thuis moet zijn, als
ik zelf mag bepalen wat ik eet, als ik

een eigen voordeur heb, later, als ik dan, alleen ben en
voor altijd alleen bepaal wat ik draag, wat ik

opruim, wat mijn tijd is, wat mijn vrienden zijn, wat het
leven is. Dat later van toen, dat alleen maar

groter groeien is, maakt verder van huis dichterbij dan
in het begin, het kiezen uiteindelijk

eenzaam, het dromen bonter en het weg mogen even
noodzakelijk, het donker intenser en het

thuis een permanente status in het hoofd dat toen al net
zo overvol en zo gemakkelijk rolde.