Het nieuwe jaar begint alleen met mezelf, ik zeg goedemorgen
tegen een lege wereld, ben naakt in haar, sta
verlegen bijna in haar stilte. Jaren hiervoor schreef ik over het
niemandsland, bye bye blackbird en
intermezzo’s, rolden er lijken uit de kast en kinderen uit het
bed, dreven er oliebollen in de pan en boten
zuidwaarts en zwaaiden er witte vlaggen omdat ik vrede wilde,
dit jaar wacht ik. Ik herinner me
poedersuiker rond zijn neus, een volle koelkast, telefoontjes in
de nacht, het beamen van een gelukkig leven. Ik
herinner me onverstaanbare toespelingen op het jaar dat zou
komen, alles zou anders zijn maar
ik wil haar graag hetzelfde, als het kind dat ik hoog til nu en
de maan herkent en het licht achter haar muren.
elbert gonggrijp
1 januari 2018 — 10:12
Wat ontzettend mooi weer deze. Zo schrijven over het nieuwe jaar: weergaloos. Dit kan ik niet. Mijn beschrijving die nog niet af is komt niet verder dan het witte laken dat door de nieuwe gebeurtenissen uiteindelijk weer besmeurd raakt. Maar jij houdt het beschouwende persoonlijk. Intens en toch met een zekere afstand. Dat is jouw kracht. En de voortrollende zinnen natuurlijk…
Ik wens je ook namens Conny een gelukkig 2018 met veel plezier van je kinderen en klenkind…
Liefs,
Elbert
alja
1 januari 2018 — 10:25
als jij het laken doet, doe ik de rest, ik dank je en hoop op een jaar vol van jouw woorden!