de beesten dood

Lang blijft het gesprek hangen, als de zware geur van
de bloeiende takken die zij me kocht, de

zon versluierd aan een volgende hemel, de gele bladeren
in de stroom die onder mij stilstaat. Een

man spreekt me aan op straat als ik vooroverbuig naar
het water. Lang duurt het voordat ik

mijn beeld scherpstel, ik hoor niet echt wat hij zegt. De
damp is het vacuüm waarin ik me beweeg.

Ik oefen mijn zinnen, alles moet verband houden met
elkaar, de afgeronde vorm wordt pas

later zichtbaar zoals stappen uit en om dit huis altijd
ergens naar toe leiden terwijl ze nauwelijks

helder zijn. Alleen op hakken tik ik hoorbaar de tijd
weg en stuiven de beesten naar hun hok.