Met hem deel ik de dode muzikanten, de levenden ook,
kende ik die en wat volgt is een tour langs

mijn eigen steden, had ik dat en ik ben terug in de zalen,
bij de mannen, de baantjes, het verzamelen

en keurig op alfabetische volgorde typen van de namen
waarbij in sommige gevallen een witte brede

spatie genoeg was voor nog meer stipnoteringen. Zegt
hij iets over een spel, het jaartal volgt direct,

een week spijbelen om de regels te doorgronden, mijn
bezorgdheid voor hun ziekzijn, we koppelen

terstond de feest-cd die nooit haperde aan de juf, noemt hij
die dan dans ik alvast op de ander, sla ik

hoog tegen zijn reeds opgestoken hand en vertel ik hem
hoe blond deze was, het hart gebroken.