Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

luider nu

Ik heb soms de stem in mijn hoofd die zegt ‘Then we
are decided’ terwijl ik toch echt niet

onderhandeld heb over welke prijs welk besluit tot
gevolg had zoals ik ook soms de kraaiende

haan hoor, een ander lied op een andere plaats in de
film Jesus Christ Superstar. De beslistheid

die met de eenzaamheid gepaard gaat. Ik sta te wachten
bij de ingang van de filmzaal en draag

een witte spijkerbroek en lichtblauw pluizig vestje, veel
ouder dan ik werkelijk ben, de Volvo van

mijn vader mag nog door de winkelstraat, hij is te laat.
Ik zing de teksten al voordat ik ze ken.

Valsheid in geschrifte, zegt mijn moeder, en dat jong
zijn nu juist betekent dat je van niets weet.

 

« »