Liefde is geen geluk. Is een poging
tot vallen, zwemmen, vliegen, onwaarschijnlijk stilstaan.
De mensen leven met de poppetjes van hun angst
en noemen dat liefde. Maar liefde is
anders, is een bestaan dat verandert,
dat door lagen van nacht en van licht
daalt of stijgt naar het langzaamste muziekmaken van de tijd,

ten laatste zonder muziek, ten laatste zonder tijd
en zonder dit menselijke begin:
te zien naar de liefste en de oude woorden te spreken,
die dan misschien alleen kleine ballonnen van licht zijn.

Hans Andreus, uit: Waarom is het
uit: De lege kamer blijft de lege kamer / opgenomen in de bloemlezing Je bent mijn liefste woord (Anne Vegter)