de buren

Ook toen stelde ik de ander gerust: ik kriebelde in zijn
handpalm toen we elkaar trouw beloofden alsof

het een grapje was waar we later om zouden lachen, het
was niet iets van ons deze vertoning, we zouden

het heel anders invullen, we zouden de enigen zijn die.
En juist gisteren deed ik het weer zoals

eigenlijk elke dag en toch ben ik onlosmakelijk verbonden
met die ander: het is een trucje, we

wilden anders zijn maar zijn precies dezelfden. Het podium
de stad, de man het publiek, lach dan.

De buren in de tuin rondom praten heel lang na, hun kind
op straat, de auto stil, alleen zij daarboven

krijst omdat er nu eenmaal niets geruststellends is in die
ander, alleen in zichzelf en haar trouw.