Dit zijn van die dagen waarop mijn mamma zou bellen
en zuchtend zeggen zou dat het nu

niet meer op een ansichtkaartje lijkt, haar wereld, haar
tuin, haar uitzicht, haar leven en ik zou dan

geruststellend zeggen dat het elders slechter is, veel
slechter, helemaal niets om over

naar huis te schrijven, helemaal geen horizon, bloemen
en gras en zeker geen kinderen, helemaal

geen kinderen aan wie je zou kunnen vertellen dat het
vandaag, echt alleen vandaag, absoluut

niet gaat omdat niets maar dan ook niets lijkt op dat
prachtige plaatje dat je ooit zag van

die zonnige vrouw in dat mooie huis aan die stille weg
in dat rustige dorp waar alleen de kerkhaan kraait.