Bij alles dat ik verzin: een maaltijd voor zeven
gasten die maar met zijn vieren zijn, een trui
met een stegosaurus voor een vulkaan,

een bos rozen op het familiegraf, een regeling
voor de komende armoede, een schrijversleven,
een pension aan de dorpsweg;

schudden zij het hoofd, halen minzaam de schouders
op en komen met een alternatief dat beter, duurzamer,
leuker en handiger is. Men neme bijvoorbeeld

een patroon voor zo’n uitgestorven dier, een recept
met de juiste hoeveelheden, plukt de rozen uit elkaar
en legt ze halvemaanvormig en telt

het aantal fietsers langs de straat en sowieso alles
om zich heen alvorens men een warm onderkomen
dan wel een bundel maakt. Alles kan

bovendien ook in een andere kleur dan zwart. Bij
een uitleg komt steevast dat onomstotelijk bewijs
dat ik om deze begeleiding vraag, zo

zeggen zij. Zelf vermoeden wij een lichte afgunst
in het zo snel verwerken van en handelen naar onze
intuïtie en laten het beest achter in de lava.