dwarsdoorsnede

De hele tuin lijkt van een suikerlaagje bedekt,
kleverig en doorzichtig alsof

eerst de zoetstof gemengd is met een scheutje
wijn, zich opgelost heeft en

vervolgens plakt. Bijna het vlies waarin men
zich kan bewegen. Wel zien maar

nauwelijks voelen. Stappen struikelend alsof
je moeder de koordjes in je

capuchon aangetrokken heeft, het regent en zij
wil je beschermen maar beperkt

het uitzicht. Door de druppels glanst het oppervlak.
De wereld dampt. Je kunt alleen maar

vooruit. Je zou je op willen vouwen en willen
rollen en dan kijken wat zich aan je hecht.